اول مهر

امسال دومین ساله که من محصّل )یا دانشجو( نیستم. ماه رمضونه و من ناخوداگاه یاد پارسال و خاطراتم میافتم هر از گاهی. اقلاً وقتی تنهام، که هستم خیلی وقتها. امروز رفتم تو آرچیو وبلاگ قبلیم، شهریور و مهر هشتاد و پنج رو دراوردم و خوندم... بچه تر بودم. سبک تر بودم هنوز. فرشته تر بودم هنوز. آدما هی که بزرگتر میشن هی دورتر میشن. دقیقاً نمیتونم بگم از کی یا از چی، اما دور میشن. دور میشیم. برا من که اینطور بوده...

امروز صبح باشگاه بودم. مهراد رفته تهران پیش مامانش اینا. منطق بی وجدانم نمیذاره دلتنگ کسی شم که همش سه بار تا حالا دیدمش، اونم نه خیلی مطلوب.خودم هم میدونم دلتنگی به دیدن و این حرفا ربطی نداره اونقدرا. آدم عوضی ای هم هستم، خودم میدونم.باشگاه که میرم دلم میخواد موهامو مش کنم، دست و پام همیشه عاری از یه دونه مو باشه، بینیم عمل شده و فانتزی باشه و کلی هم آرایش خوشگل داشته باشم که با لباسم ست باشه. می می های خوش فرم سفتی هم داشته باشم با یه نیمچه چاک سکسی وسطش. ابلهانست. از کوندرا خوشم اومد، اما فکر میکنم خیلی باید با افکارش آشناتر باشم تا بهتر بفهمم آثارش رو.

بدترین چیز در روزگاری که الان میگذرونم، شبهاشه، که باید تنها بخوابم. نه با خودم تعارف دارم نه با کسی. هرشب دلم میخواد کسی بود پیشم میخوابید، پیشش میخوابیدم. کار خاصی مد نظرم نیست، به همون حضورش قانعم. به صبح که وقتی پا میشم کسی کنارم باشه. اینم ابلهانست. چقدر دنیا تو روز و شب تغییر میکنه.

من هم.

چقدر در طول ماه هم تغییر می کنم. عین خود ماه که میچرخه. سیصد و شصت درجه!

حالا که حساب کنم به سادگی میبینم که خب، چند روزی از تمام شدن پریودم میگذره، طبیعیه دلم بخواد! طبیعی... طبیعی بود روزای اول پریود، همین هفتهٔ پیش که در حال خورد و خاکشیر شدن در خودم بودم.

باید یه کاری کنم. نمیدونم چه کاری.

جالب شاید بشه، که باز تو بلاگ قبلیم بنویسم.

بعد از شش ماه.

شش ماه. چرا آدما اینجورین؟

ببخشید، چرا من اینجوریم؟ چرا تکلیفم معلوم نیست؟ چرا تکلیفمو با خیلی چیزا معلوم نمیکنم مثلاً؟

چرا انقدر خلم من، چرا یه ذره سرگرم زندگی نمیشم؟

چرا وقتایی که پر از حرفم، جایی نیست خودمو تخلیه کنم؟

چرا پس زنده نمیشی معشوق خیالی به فنا رفتهٔ من؟