من که از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت کردم،

حرفی از جنس زمان نشنیدم.

هیچ چشمی، عاشقانه به زمین خیره نبود.

کسی از دیدن یک باغچه مجذوب نشد.

هیچکس زاغچه ای را سر یک مزرعه جدّی نگرفت...

من از این خونه، از این شهر، از این مملکت، از این آدما بیزارم.

بیزارم و ابایی ندارم از بیان این بیزاری،که این حرفها از منی برمیاد که روزی میخواست عاشق همه باشه. همه چیز و همه کس. منی که کائنات رو ستایش میکرد اما الان حالش از این "اشرف مخلوقات"ها به هم می خوره.

خدایا واقعاً منو دوست داشتی که فرستادی اینجا، رو زمین؟