بعد از دو هفته، هدیهٔ خدا رو به خودش پس دادم.

محک خوردم،

من همون خل و چل قبلی هستم.

با این تفاوت که قبلاً ها، امید داشتم به آینده

الان اون آینده هه اومده و دارم به چشم میبینم که عجب ابلهی بودم با اون امیدها!