هر روز صبح و عصر بیرونم. یعنی اگه بشه اسمشو گذاشت،سر کار.

کار هم که بالطبع نیرو میگیره از آدم. خیلی اوقات پر از حرفم،اما زمان ندارم مثل قبل برای نوشتن و بیان. فعلاً اوضاع همینه. تابستون که گذشت و بچه ها هم رفتن مدرسه و اینا، زبانکده ها هم خلوت تر میشن و کار ما هم کمتر.

از احساسات اخیرم بگم،که یه پیغام

که البته پیغام هم نبود،یه نشانه بود، از دوست قبلیم، کلی آرامم کرد. خیلی راحتترم الان. با اینکه واضح بود و چیز جدیدی نبود، اما نمیدونم چرا نمیخواستم بپذیرم و انگار از اونجوری آزار دادن خودم خوشم می اومد.

باز هم شکر.

من تغییر کرده ام. زیاد. تو رابطه با مهراد دارم خودم رو محک میزنم. قبلاً ها خوبتر بودم. به خوبی های خودم ایمان داشتم، و در ارتباط با دیگران هم تمام خوبیهام رو بی هیچ فکری میذاشتم وسط. الان ولی...نه که بخوام در برابر خوب بودنم انتظار پاسخی داشته باشم، اما بی انگیزه شدم. بی نهایت بی انگیزه شدم. شاید یه جورایی پوچگرا. نمیدونم. اصلاً نمیدونم برا چی شروع کردم باز با کسی. صحیح و غلطش رو هم نمیدونم. فقط میدونم اینجوری سر کردن برام خوشایندتره.

مهراد هم امیدوارم درک کنه شرایط من رو، که میدونم همینطوره.

برای مریم مقدس هم بگم،

که از اینکه تو زندگیش کسی مثل پاسارگاد هست بهش حسودیم میشه...

بعد از مدتها به وبلاگ بهروز سر زدم.این مطلب رو به نام خودش اینجا میذارم.

چند درصد از انسانهای اطراف ما، چنین شعوری دارن؟

حتی اگر فقط در حد کلام و نوشته و قلم زدن باشه.

نیایش

نیاز وحشیانه ی جانکاهی دارم به... نیوشیدن وجودت. به سینه هایت. دقیقا به پستان هایت. وحشیانه می طلبمشان. می جویمشان و هرچه بیشتر نمی یابم وحشی تر می شوم. تشنه تر، داغ تر، در تب تنیده تر. تنیدن می خواهم. سرعت گرفتن، موج زدن، پرواز کردن. به اوج رسیدن. محکم حلقه شدن به دور وجودت. آه شدن، نیاز شدن. جان گرفتن از عطر عرق شسته ات. از چشیدن بوی بدنت مست شدن، بی خود شدن. یک آن بودن و نابود شدن. دیوانگی می خواهم. دیوانه ام وگرنه، در این حال، این همه را نمی طلبیدم. چشم می بندم و می طلبم. عقل می بندم و صدایت می کنم. با همه ی نیازم می طلبم. نا امید نیستم، محتاجم. درمانده نیستم، تشنه ام. نه، نمی خواهم چیزی ببخشم تو را. می خواهم از بخشندگی ات جان بگیرم. از کرمت. از لذت بخشایشت سیراب شوم. از فشار پر نیاز نوازش دست هایمان که بدن ها را به هم بی دریغ می دوزند. بی وسواس و ترس هراس.

در اوج می مانم. به آرامش در آغوشت مردن نمی رسم. تاهمیشه در این دنیای بی مرگی زندگی می کنم. دیوانگی می کنم.

روزی دیوانه ای خواهی یافت که می شناسی اش. از کنارش مگذر. سنگی نشانه ی آشنایی بسویش بینداز.

http://bobot91977.persianblog.com/#6902139