دل نازک شده ام.

پنج شنبه شب که هنوز شرجی ها شروع نشده بود رفته بودیم پیاده روی. تو مسیر یه پسرهٔ نون خشکی رو دیدیم که یه کارگر شهرداری(که برای جمع کردن زباله ها اومده بودن) یکهو چنان دادو بیدادی راه انداخت باهاش که آدم میترسید. حتی نزدیک بود کتکش بزنه. کارگره می گفت شماها میایین نایلون آشغالا رو پاره میکنید واسه برداشتن ظرفای یک بار مصرف و پلاستیکی و... پسره هم می گفت من اینا رو پاره نکردم، گربه پاره کرده. طفلک شروع کرده بود به گریه کردن.دلم براش کباب شد.با یقهٔ پیرهن کهنه اش اشکاشو پاک میکردو با دستای کوچولوش آشغالایی رو که ریخته بودن جمع میکرد. دیگه طاقت نیاوردم،دلم خواست ازش حمایت کنم حتی اگه فرقی به حال و روزش نمیکرد.رفتم به کارگره گفتم چیکارش داری بچه رو، اینم از بدبختیشه که همچین کاری میکنه،حالا خوبه اشکش رو در آوردی؟اونم بیچاره با لهجهٔ عربی می گفت خانم ما مأمور نظافتیم، شما خوشت میآد جلوی خونه ات پر از زباله باشه؟...

گریه ام گرفت.

دل نازک شدم؟ یا لوس؟ یا دیگه مث قبل محکم و پر طاقت نیستم؟ یا ربطی به اینا نداره؟...

راستی دروغ گفتم! هستی هنوز... خودم که می دونم.

حالا من دختر خل و چلی باشم که با خودش حرف میزنه، یا نباشم،

یا اینکه اصلاً اون حرف زدنه مهم باشه نه آدم مخاطب،

اما هستی هنوز.

مطمئنم که منم حالا حالا ها هستم برات، همونطور که اردیبهشت پارسال بودم. همونطور که بهمن سال قبلش.